Franciszek, Benedykt XVI, św. Jan Paweł II i… Antoni Macierewicz razem u żłóbka betlejemskiego.

Na krakowskie Dębniki do salezjańskiego kościoła pw. św. Stanisława Kostki ściągają po Bożym Narodzeniu od kilku ładnych lat pielgrzymki, by podziwiać szopkę, jakiej nie zobaczy się nigdzie na świecie. Prawdziwe dzieło sztuki scenograficznej i rzeźbiarskiej, wielkości sceny teatralnej, z figurami tak tchnącymi autentyzmem, tak podobnymi do pierwowzorów, tak sugestywnymi, że aż trudno wzrok od nich oderwać. W tym roku uwagę przykuwają trzej papieże „jak żywi” – św. Jan Paweł II, Benedykt XVI i Franciszek – oraz… Antoni Macierewicz, jako jeden z trzech Mędrców ze Wschodu (Trzech Króli) śpieszących oddać pokłon nowonarodzonemu Jezusowi.

Z jednej strony do betlejemskiej szopy podąża Matka Teresa, z drugiej zaś cały niezwykły orszak ze św. Ojcem Pio, św. Siostrą Faustyna i św. ks. Janem Bosco na czele, za nimi zaś wymienieni wyżej papieże i mędrcy. Są oczywiście także pasterze oraz zwierzątka. Maryja i Józef ukazani zostali jako piękni młodzi rodzice, czule zatroskani o swoje dziecko, promieniujący miłością zarówno do nowonarodzonego Syna i siebie nawzajem, jak i do wszystkich, którzy do żłóbka się zbliżają. Wszystko to na tle antycznego Betlejem, z Pustynią Judzką na horyzoncie. Odwzorowywanie konkretnych postaci i umieszczanie ich w szopce jest tak stare, jak sama szopka i rzeźba w ogóle, stanowiąc oryginalne świadectwo danego czasu, a dla uwiecznionego wielkie wyróżnienie. Zwłaszcza, gdy przyjdzie mu się znaleźć w towarzystwie tak wielkich świętych i papieży. Trzeba powiedzieć, że Antoni Macierewicz zasłużył na takie wyróżnienie nie tylko postawą wielkiego patrioty, ale też szczerego katolika i prawego ojca rodziny.

Twórcami dębnickiej szopki są dwaj znakomici salezjańscy rzeźbiarze, bliźniacy, księża Leszek i Robert Kruczkowie, absolwenci nie tylko seminarium duchownego, ale i Akademii Sztuk Pięknych. Ich rzeźby zdobią już wiele miejsc w Polsce, w tym słynną patriotyczną Aleję Wielkich Polaków w Parku Jordana w Krakowie. Niezmiennie przez cały rok do dębnickiego kościoła przyciąga wiernych i pielgrzymów przede wszystkim rzeźba Ojca Świętego Jana Pawła II; nikt tak wiernie nie oddał twarzy i sylwetki naszego Papieża, jak właśnie bracia Kruczkowie. Spotkanie z tą rzeźba zatyka dech w piersiach, przybysze stają dosłownie jak oniemiali w progach kaplicy Matki Bożej Wspomożycielki Wiernych, gdzie znajduje się figura, którą głaszczą po rękach, całują, klęcząc modlą się przed nią… To o tym kościele i o tej kaplicy powiedział św. Jan Paweł II „Tu dojrzewało moje powołanie kapłańskie”. Kilkaset metrów od tej świątyni, nad Wisłą, w suterynie domu krewnych przy ul. Tynieckiej 10 zamieszkał młody Karol Wojtyła, gdy w 1938 roku po maturze  sprowadził się z ojcem z rodzinnych Wadowic do Krakowa.

Gdy staniemy przed dębnicką szopką, ale także i przed każdą inną, mniej lub bardziej piękną, mniej lub bardziej wystawną, przypomnijmy sobie słowa Ojca Świętego Jana Pawła II: „Wszystko to nie ma nic wspólnego z sentymentalizmem. Właśnie w nowym doświadczeniu rzeczywistości człowieczeństwa Jezusa objawia się wielka tajemnica wiary. Św. Franciszek kochał Dzieciątko Jezus dlatego, że w tym byciu dzieckiem jasna stawała się pokora Boga. Bóg stał się ubogim. Jego Syn urodził się w ubóstwie stajenki. W Dzieciątku Jezus Bóg stał się zależnym, potrzebującym miłości ludzi, proszącym o ich – o naszą miłość. Dziś Boże Narodzenie stało się świętem sklepów, których olśniewający blask zasłania tajemnicę pokory Boga, wzywającej nas do pokory i prostoty. Prośmy Pana, aby pomógł nam przeniknąć wzrokiem błyszczące fasady tego czasu, aby za nimi znaleźć Dzieciątko w betlejemskim żłóbku i w ten sposób odkryć prawdziwą radość i prawdziwe światło”.

Stanisław Widomski

Autor jest publicystą miesięcznika „Wpis” wydawanego przez Białego Kruka.