Panuje fałszywe przekonanie jakoby judaizm był religią dzięki której przetrwało dziedzictwo biblijnego Izraela. Nie jest to prawda. Dziedzictwo biblijnego Izraela przetrwało bardziej w katolicyzmie niż w judaizmie. Świetnie ukazuje to ksiądz profesor Waldemar Chrostowski w, 453 stronicowym, wywiadzie „Prawda. Chrystus. Judaizm” udzielonym Grzegorzowi Górnemu i Rafałowi Tichemu (i opublikowanym staraniem przez wydawnictwo Fronda).

W opinii ks. prof. Waldemara Chrostowskiego „znaczna część przedchrześcijańskiej tradycji żydowskiej, czyli tradycji biblijnego Izraela, została zachowana i przetrwała w chrześcijaństwie, a nie w judaizmie rabinicznym”.

Jak informuje ksiądz profesor Chrostowski judaiści odrzucili 7 ksiąg Starego Testamentu obecnych w monoteizmie biblijnym, które są w katolickim kanonie Biblii: księgi Tobiasza, Judyty, Machabejskie, Barucha, Mądrości, Syracha, część Estery i Daniela. Księgi te przed stworzeniem judaizmu rabinicznego były obecne w Septuagincie czyli Biblii Greckiej, opracowanej w III wieku przed naszą erą, która była powszechnie przyjęta przez biblijnych Izraelitów mówiących po grecku (grecki był językiem biblijnych Izraelitów w diasporze). „Pod koniec I wieku po Chrystusie, w opozycji do chrześcijaństwa, rabini odrzucili Biblie Grecką, a wraz z nią księgi deuterokanoniczne”, działo się to w ramach procesu stworzenia jednej ujednoliconej wersji Biblii hebrajskiej. Odrzucone przez judaistów księgi Machabejskie opowiadają o wydarzeniach, które judaiści czczą w czasie święta Chanuka. Fragmenty odrzuconych ksiąg odnaleziono w czasie wykopalisk w Palestynie, między innymi w Qumran i w archiwach synagog na Bliskim Wschodzie (np. w Kairze), co jest dowodem, że były one w kanonie biblijnych Izraelitów.

Według ks. prof. Waldemara Chrostowskiego judaiści nie tylko odrzucili część ksiąg biblijnego Izraela ale i zmienili treść tych, które zachowali. Stało się tak bo „pismo hebrajskie liczy dwadzieścia dwie litery na oznaczenie spółgłosek, a gdy samogłoski nie były zapisywane, należało znać wymowę słów i zdań, by je prawdziwie przeczytać i zrozumieć”. W I i II wieku naszej ery zanikała wśród Żydów znajomość hebrajskiego i pojawiły się problemy w odczytywani tekstu. Wiec rabini masoreci wprowadzili znaki nad i pod literami ułatwiające prawidłowe odczytanie tekstu, oraz znaki przestankowe. Wprowadzenie tych znaków dodatkowo posłużyło rabinom do nadania tekstowi znaczeń zgodnych z nauczaniem rabinów a nie z ich pierwotnym przesłaniem (rabini zmieniali znaczenie bo pisma biblijnych Izraelitów zapowiadały Jezusa, co rabini chciali ukryć i zanegować). W konsekwencji chrześcijanie odczytywali teksty biblijne zgodnie z ich biblijną treścią bo mieli i mają do dyspozycji teksty pozbawione późniejszych zmian dokonanych przez rabinów. Teksty starożytne odkryte np. w Qumran wskazują jednoznacznie, że chrześcijanie używają tekstów zbieżnych z ich pierwotnym przesłaniem, a teksty judaizmu rabinicznego są odmienne od tekstów pierwotnych.

Ks. prof. Waldemara Chrostowskiego wskazuje, że język grecki w którym została spisana Septuaginta, i który był ówczesnym jeżykiem międzynarodowym, był używany, wraz z całym teologicznym słownictwem przez chrześcijan. Po grecku został spisany Nowy Testament (odwołujący się Septuaginty), święty Paweł nauczał w tym języku, swoje uchwały podjął w grece Sobór Jerozolimski.

Zdaniem ks. prof. Waldemara Chrostowskiego judaizm odmiennie od katolicyzmu nie jest religią księgi. „Czym dla chrześcijan jest Nowy Testament, tym dla wyznawców judaizmu – Miszna a na jej bazie Talmud”. Dla judaizmu rabinicznego Biblia jest mniej ważna niż dla monoteizmu biblijnego, stało się tak bo zniszczona została świątynia jerozolimska do której odwoływała się Księga Kapłańska. Po roku 70 gdy Rzymianie zniszczyli świątynie jerozolimską rabini zrezygnowali z Biblii Greckiej, „przepisy dotyczące składania ofiary i sprawowania kultu stały się martwe”, i nauczanie rabinów stało się ważniejsze od nauczania Biblii. „Dlatego przepisy prawne Miszny nie opierają się na autorytecie pisma, lecz na autorytecie rabinów”. Miszna, zawierająca nauki 6 pokoleń rabinów, przedstawia różne nauki rabinów, często sprzeczne, nie precyzując, kto ma racje. Dla judaistów najważniejsze stały się opinie rabinów, a nie nauki Biblii, to rabini decydowali co cenne a co nie jest cenne w Biblii. „Miszna reguluje rozmaite aspekty życia żydowskiego, opierając się na autorytecie rabinów, tak mocno, że Biblia staje się w gruncie rzeczy zbyteczna”. „Na bazie Miszny opracowano dwa Talmudy, Palestyński i Babiloński”. Powstało też wiele innych pism rabinów. „Rabini kierowali się doraźnymi potrzebami swoich współwyznawców i odpowiadali na nie doprowadzając do stawiania własnego autorytetu ponad autorytet Biblii”. Dodatkowo nie ma jednego judaizmu, jest kilka nurtów judaizmu, i każdy rabin wypowiada się we własnym imieniu, podczas gdy katolicyzm ma jedno nauczanie.

Jan Bodakowski