Zgrzeszyłeś? Najpierw spowiedź, potem surowa pokuta!

Kto porzuca wszystko dla miłości Boga, wie, że pozostawił niewiele w porównaniu z tym, co znalazł; ponieważ znajduje w Bogu tyle dóbr, że uważa całą resztę za nicość. Pozostawił rodziców i znajduje Pana; pozostawił dzieci, a znajduje wiele dzieci duchowych; pozostawił dobra materialne, a znajduje dobra duchowe; pozostawił ludzi, a znajduje aniołów. Św. Albert Wielki.

Skoro w odżywianiu ciała unikamy pokarmów, jakie nam szkodzą, byłoby rzeczą nierozumną, gdybyśmy także w naukach, stanowiących pokarm naszej duszy, nie przestrzegali odpowiedniego doboru, lecz niby rwący potok górski porywali i pochłaniali wszystko, cokolwiek spotkamy na drodze. Św. Bazyli Wielki.

Moje upodobania zostały ukrzyżowane i nie ma już we mnie pożądania ziemskiego. Św. Ignacy Antiocheński.

Istnieją trzy rzeczy, na których stoi wiara, wspiera się pobożność i trwa cnota; a są to: modlitwa, post i uczynki miłosierdzia. Te trzy rzeczy stanowią jedno i dają sobie wzajemnie życie. To, o co kołata modlitwa, zjednywa post, a osiąga miłosierdzie. Św. Piotr Chryzolog.

Jeżeli pragniesz, aby twoja dusza wydawała godne owoce, umartwiaj ciało. Chcesz wraz z Chrystusem korzystać z owoców drzewa życia, na którym On umarł, daj się z Nim razem ukrzyżować. Św. Bonawentura.

Ten tylko prawdziwie przezwyciężył wszystkie rzeczy, komu nie sprawia radości ani ich przyjemność, ani ich ciężar nie powoduje smutku. Św. Jan od Krzyża.

Nauczajcie wszystkich umiaru i sami go zachowujcie. Kto nie umie sobą sam kierować, jakże będzie innych do tego zachęcał? Św. Polikarp.

Nie mówię wam, żebyście pościli, ale zalecam wam umiarkowanie. Św. Jan od Krzyża.

Nie wystarczy wyciągnąć z ciała strzałę, ale trzeba jeszcze zaleczyć ranę zadana przez strzałę. Tak samo w duszy po otrzymaniu przebaczenia grzechu należy przez pokutę wyleczyć pozostawioną ranę. Św. Jan Chryzostom.

Umartwiajcie się, znosząc z miłością i pokojem drobne wady waszych towarzyszy. Św. Jan Bosko.

Zasługa każdego umartwienia ma wartość na całą wieczność. Św. Rafał Kalinowski.

Dziecię z nieba cierpiało i płakało w żłobie, abyśmy zrozumieli czym jest cierpienie w oczach Boga,  lekcją miłości i źródłem zasług, drogą do celu. Boże Dziecię przyszło na świat w skrajnym ubóstwie, abyśmy nauczycieli się od Niego wyrzekania się dóbr ziemskich. Wystarczyła Mu cicha adoracja pokornych i ubogich. Tak my winniśmy pokochać ubóstwo i bardziej docenić bliskość maluczkich i prostych niż wielkich tego świata. Św. Ojciec Pio.

Zacznijcie umartwiać się w rzeczach małych, aby później łatwiej umartwiać się w rzeczach wielkich. Św. Jan Bosko.

Szukaj takich umartwień, które nie sprawią umartwienia innym. Św. Josemaria Escriva.

Cierpienie nie jest celem. Cierpienie jest przeznaczeniem dusz wybranych. Św. Ojciec Pio.

Bez umiłowania krzyża nie osiągnie się wiele na drogach chrześcijańskich doskonałości. Św. Ojciec Pio.

Powinniśmy się sami umartwiać przy każdej sposobności, szczególniej w tym, do czego jesteśmy najwięcej przywiązani. Św. Rafał Kalinowski.

Dusza będzie tym świętsza, im bardziej wyrzeknie się siebie, gdyż przez takie wyrzeczenie będzie bardziej uczestniczyć w świętości Boga. Bł. Maria Magdalena Martinengo.

Gwałtem nazywa Ewangelia utrapienia cielesne, które uczniowie Chrystusa dobrowolnie znoszą wtedy, gdy odrzucają swoją wolę i wygodę cielesną, a zachowują wszystkie przykazania Chrystusa. Jeżeli pragniesz dostać się do Królestwa Bożego, stań się człowiekiem gwałtownym, poddaj swój kark pod jarzmo służby Chrystusa. Św. Bazyli Wielki.

Gwałt zadajemy naturze, aby nas nie zanurzyła w to, co ziemskie, lecz wzwyż nas wyniosła. Św. Ambroży.

Potrzebujemy codziennego uświęcenia, skoro każdego dnia grzeszymy, powinniśmy przez ustawicznie uświęcenie oczyszczać się z grzechów. Św. Cyprian.

Gdy pokornie poddajemy się cudzej woli to pokonujemy siebie we własnym sercu. Św. Grzegorz Wielki.

Odnaleźć stałość w odczuwanych sprzecznościach, oto jest cel walki z samym sobą. Św. Augustyn.

To, co nie jest dla wieczności, jest z pewnością dla próżności. Św. Franciszek Salezy.

Jeśli chcemy zachować najpiękniejszą z wszystkich cnót, którą jest czystość to winniśmy wiedzieć, że jest ona różą co, co zakwitnie jedynie wśród cierni, a zatem spotkamy ją jak inne cnoty tylko u osób umartwionych. Św. Jan Vanney.

Kto trzyma ciało w karbach, odmawiając mu tego, co jest wzbronione ten prawdziwie miłuje Boga i duszę i samo ciało, bo mu zapewnia szczęście prawdziwe. Św. Józef Pelczar.

Umartwienie zmysłów w patrzeniu, odczuwaniu i mówieniu, jest warte więcej niż noszenie łańcucha i włosiennicy. Św. Franciszek Salezy.

Niemożliwe jest osiągnięcie prawdziwego zjednoczenia duszy z Bogiem, jeżeli nie poprzez umartwienie. Św. Franciszek Salezy.

Szukaj takiego umartwienia, które nie umartwi innych. Bł. J.M. Escriva. 
 

Dzieci, umartwiajcie się w rzeczach małych, aby móc łatwiej umartwić się w rzeczach wielkich. Św. Filip Nereusz.

Najpierw trzeba Bogu ofiarować mirrę albo umartwić własne ciało, a dopiero potem kadzidło pobożnej modlitwy. Św. Albert Wielki.

Nie męcz się na próżno, ponieważ nie wejdziesz w upodobanie i słodycz ducha, jeżeli nie poddasz się umartwieniu od tego wszystkiego, co pragniesz. Św. Jan od Krzyża.

Umartwienie zmysłów sprzyja zachowaniu czystości i umocnieniu ducha. Św. Jan Bosko.

Jeżeli człowiek się nie umartwia, nigdy nie wzniesie owocu woli Bożej w sobie. Św. Joanna de Chantal.

Umartwienie żołądka jest alfabetem życia duchowego i ten, kto nie potrafi opanować łakomstwa, trudno pokona inne nałogi, bo o wiele trudniej jest je pokonać. Św. Wincenty a Paolo.

Starajcie się umartwiać wasz język, jeżeli chcecie sprawić radość waszemu sercu. Bł. Jan XXIII.

Dzięki dobrym umartwieniom osiągniemy zapał w modlitwie, pokonamy pokusy ciała i zatryumfuje cnota. Św. Jan Bosko.

Gdzie nie ma umartwienia, tam nie ma cnoty. Bł. J. M. Escriva.

Im bardziej dusza umartwia swoje naturalne skłonności, tym bardziej czyni się zdolna przyjąć światło i niebieskie natchnienie. Św. Franciszek Salezy.

Droga życia nie kocha pisku i gadania, ale wymaga bardziej umartwienie woli niż wielkiej wiedzy. Kto czerpie mniej przyjemności z rzeczy ziemskich, ten dalej posunie się na tej drodze. Św. Jan od Krzyża.

Ten, kto zaniedbuje umartwienia zewnętrze pod pratekstem, że wewnętrzne są doskonalsze, daje wyraźnie poznać, że nie umartwił się ani wewnętrznie, ani zewnętrznie. Św. Wincenty a Paolo.

Moje umartwienie polega na łamaniu mojej woli, zawsze gotowej się przeciwstawić, na powstrzymaniu się od odpowiedzi, na oddawaniu usług bez podkreślenia ich wartości. Św. Teresa z Lisieux. 

Dobrą rzeczą jest umartwienie ciała, ale lepszą oczyszczenie serca z jego źle uregulowanych uczuć. Św. Franciszek Salezy.

Oto wonne owoce umartwionej duszy: zrozumienie i ustępliwość dla ludzkiej biedy, a nieprzejednanie dla własnej. Bł. J. M. Escriva.

Tak samo, jak każdego dnia musimy nakręcać zegarek, aby się nie zatrzymał, tak samo musimy się umartwiać czymś z obawy, że wpadniemy w odprężenie. Św. Joanna de Chantal.

Miłością i umartwieniem pokonacie i dotrzecie do róży bez kolców. Św. Jan Bosko.

Jeżeli ktoś, kto już był jedną nogą w raju, porzuciłby umartwienie na krótką chwilę, która potrzebna by była do umartwienia innego, naraziłby się na niebezpieczeństwo zagubienia. Św. Wincenty a Paolo.

Umartwiaj język i myśli i odnoś zawsze uczucia do Boga, a rozpłomieni się twój duch boskim żarem. Św. Jan od Krzyża.

Droga życia jest zbyt krótka, by jej poświęcić wiele zabiegów i starań, i więcej wymaga umartwienia woli, niż rozległej wiedzy. Im kto mniej będzie szukał upodobania w rzeczach, tym szybciej pójdzie po niej. Św. Jan od Krzyża.

Przyjemniejsza jest Bogu dusza, która wśród oschłości i cierpień poddaje się chętnie temu, co Bóg zsyła, niż ta, która uchylając się od tego, spełnia swe czyny wśród pociech. Św. Jan od Krzyża.

Jeśli się nie nauczysz umartwiać swej woli i innym ulegać, nie troszcząc się o siebie, ani o swe sprawy, nie postąpisz w doskonałości, choćbyś wiele działał. Św. Jan od Krzyża.

Nie trudź się na próżno, gdyż nie wejdziesz w ukojenie i słodycz duchową, jeżeli się nie będziesz umartwiał w tym wszystkim, czego pragniesz. Św. Jan od Krzyża.

Tak powinno się dziać, aby dzieło Chrystusowego umartwienia było zawsze noszone w ciele i duchu, oraz przenikało pod każdym względem i w każdym czasie całe życie człowieka ochrzczonego. Paweł VI. 

 
Wewnętrzne i religijne przymioty pokuty, wspanialej i w nowszej formie ukazane w Chrystusie i w Kościele, w żaden sposób nie usuwają, ani nie pomniejszają zewnętrznych przejawów tej cnoty, lecz podkreślają ich palącą konieczność i w naszych czasach. Kościół uwzględniając znaki czasu, prócz postu i wstrzymania się od potraw mięsnych szuka zawsze nowych form pokuty, które dla poszczególnych czasów powinny być bardziej odpowiednie i lepiej dostosowane. Paweł VI.

W prawdziwej pokucie nie może być pominięta dziedzina ascezy, która łączy się z umartwieniem ciała, by cały człowiek, to znaczy wzięty z duszą i ciałem, a nawet cała natura pozbawiona rozumu, temu ćwiczeniu świętemu powinien się oddać, iż wszystkie rzeczy stworzone głoszą świętość i wspaniałość Boga. Konieczność cielesnego umartwienia ukaże się jaśniej, jeśli zostanie rozważona ułomność natury ludzkiej, gdyż po grzechu Adama ciało walczy przeciwko duchowi, duch zaś przeciwko ciału. Takie umartwienie ciała dalekie jest od poglądów stoickich i nie oznacza potępienia i pogardy ciała, gdyż ongiś przyjął je nawet Syn Boży. Paweł VI.

Umartwienie ciała oznacza wyzwolenie człowieka z kajdan nieuporządkowanej pożądliwości, by przez post ciała otrzymał on moc, aby godność natury ludzkiej zraniona przez nieumiarkowanie została przywrócona przez zachowanie uzdrawiającej wstrzemięźliwości. Paweł VI.

W dziejach Kościoła funkcja praktyki pokutnej tym się tłumaczy, że przez nią staje się ktoś podobny do Chrystusa cierpiącego, to jednak konieczność ascezy, w której ciało jest karcone i podbijane w niewolę w przykładzie Chrystusa bardzo mocno się nasuwa. Przeciwko zbyt zewnętrznemu stosowaniu pokuty, tchnącemu faryzejskim sposobem postępowania, za wzorem Boskiego Mistrza w Nowym Testamencie wypowiadali się Apostołowie, Ojcowie Kościoła i Papieże, otwarcie potępiając tę wszelką formę pokuty, która jest tylko zewnętrzna. Teksty liturgiczne, oraz pisarze wszystkich czasów jasno ukazują wewnętrzną łączność pomiędzy zewnętrznym aktem pokuty, a wewnętrznym zwróceniem się duszy do Boga, między modlitwą a dziełami miłości. Paweł VI.

Kościół, gdy w praktykowaniu cnoty pokuty podkreśla z naciskiem jej znaczenie religijne i nadprzyrodzone, co powinno pomóc ludziom, by zrozumieli czym jest Pan Bóg, jakie są Jego prawa do ludzi, co to jest Zbawienie przyniesione przez Chrystusa, zarazem usilnie napomina wiernych, by łączyli wewnętrzne nawrócenie się do Boga z zewnętrznymi umartwieniami ciała. Paweł VI.

Kościół nalega, aby wszyscy praktykowali cnotę pokuty, wytrwale spełniając obowiązki swego wieku i stanu, oraz cierpliwie znosząc utrapienia, jakie towarzyszą codziennym potrzebom ich ziemskiego życia i niepewne warunki, które wnoszą do duszy udrękę.Paweł VI.

Kościół zachęca wszystkich wiernych, aby oprócz niewygód i nieszczęść, jakie przynosi życie codzienne, również odpowiedzieli na Boże przykazanie pokuty i to poprzez jakieś czyny cielesnego umartwienia. Paweł VI.

Kościół zwraca uwagę, że są trzy znakomite sposoby, przekazane z dawnych wieków, którymi można zadośćuczynić Bożemu przykazaniu pokuty, mianowicie: modlitwa, post i uczynki miłosierdzia, jakkolwiek wstrzymanie się od potraw mięsnych i post otaczane jest szczególnym uznaniem. Te sposoby pełnienia pokuty były wspólne wszystkim okresom. Paweł VI.

Narody, które są na wyższym poziomie ekonomicznym i używają większej ilości dóbr, powinny dawać większe świadectwo wyrzeczenia, aby chrześcijanie nie upodobnili się do tego świata, zaleca się dawanie świadectwa miłości także braciom, zamieszkałym nawet w odległych krajach, którzy żyją w ubóstwie i w głodzie. Paweł VI.