Wśród zawetowanych rozwiązań znalazła się m.in. ustawa o Parku Narodowym Doliny Dolnej Odry. Choć idea ochrony przyrody jest słuszna, projekt został przygotowany bez realnych konsultacji z lokalnymi samorządami i mieszkańcami, czego skutkiem mogłyby być poważne perturbacje społeczne i gospodarcze. To kolejny przykład, gdy rząd Tuska forsuje projekty „do przodu”, nie licząc się z konsekwencjami dla zwykłych ludzi.

Równie krytycznie prezydent odniósł się do tzw. ustawy łańcuchowej, regulującej sposób trzymania zwierząt. W jego ocenie była ona martwym prawem, oderwanym od realiów polskiej wsi i uderzającym w jej społeczny wizerunek. Zamiast ideologicznych haseł zaproponował własne, spójne rozwiązania ustawowe, co wyraźnie kontrastuje z metodą rządu polegającą na szybkim produkowaniu wadliwych przepisów.

Największe emocje wzbudziło jednak weto wobec ustawy o kryptoaktywach, której nie udało się odrzucić w Sejmie. Donald Tusk ostro zaatakował wówczas obóz prezydencki, strasząc polityków konsekwencjami i „wstydem do końca życia”. Tymczasem argumentacja prezydenta była klarowna: ustawa była skrajnie przeregulowana, przygotowana w pośpiechu i mogła sparaliżować rozwój nowoczesnych technologii w Polsce. Co więcej, informacje o rzekomych zagrożeniach ze strony obcych służb pojawiły się dopiero w momencie, gdy weto stało się realne, co jedynie pogłębiło wątpliwości wokół intencji rządu.

Coraz wyraźniej widać, że gabinet Tuska produkuje prawo pod presją ideologiczną i zewnętrzną, często kosztem interesu narodowego. Zamiast wzmacniać suwerenność gospodarczą i bezpieczeństwo prawne Polaków, kolejne ustawy niosą ryzyko nadregulacji, konfliktów społecznych i destabilizacji kluczowych sektorów. W tym kontekście prezydenckie weta stają się nie przeszkodą, lecz ostatnią barierą chroniącą państwo przed skutkami złego prawodawstwa.

Dla wielu obserwatorów obecna sytuacja to dowód na głęboki kryzys jakości stanowienia prawa w Polsce. Jeśli rząd nie zmieni stylu pracy, a ustawy nadal będą pisane pod dyktando politycznych interesów zamiast realnych potrzeb obywateli, Pałac Prezydencki pozostanie jedynym skutecznym bezpiecznikiem dla demokracji i stabilności państwa.