Cierpienie za grzechy świata i kapłanów
Droga życia siostry Wandy to nieustanne przeplatanie się mistycznych dotyków Boga ze zwyczajnym życiem. Na zewnątrz stygmatyczka nie wyróżniała się niczym szczególnym, mówiła spokojnym i przyciszonym głosem, była łagodna i lubiana przez dzieci, które ciągle nie mogły się nadziwić, dlaczego nosi ubrania z bardzo długimi rękawami. Nie wiedziały, że rok po ślubach wieczystych pojawiły się widzialne stygmaty. Zanim jednak to się stało, Wanda znów musiała się zmagać z nawrotami różnych chorób i trudnościami w komunikacji z siostrami:
Martwię się całością Zgromadzenia, że duch ogólny wkrada się świecki – pisała Wanda. – Siostry pomocnice od sióstr chórowych tworzą pewne partie i zapatrują się po ludzku. Nazywają mnie darmozjadem, to słusznie, ale mnie to bardzo martwi. Jezu, daj, bym mogła zadośćuczynić całemu Zgromadzeniu, daj, niech cierpię i wynagradzam za wszystko, co tylko Tobie nie podoba się w naszym Zgromadzeniu, które Serce Twoje ukochało i dlatego chce powoli doświadczać. Za niegrzeczną odpowiedź jednej siostry względem Przełożonej chcę dziś cierpieć i te bóle, co Ty, Jezu, cierpiałeś na krzyżu, tylko w ukryciu przed światem tj. przed Zgromadzeniem. Dzięki Ci, Boże, że wysłuchujesz moje prośby, więcej mnie upokarzaj. Dziś na rozmyślaniu dał mi Jezus łaskę prawdziwego szczerego żalu za grzechy „letnich” kapłanów i naszego Zgromadzenia, i za własne grzechy. Nie mogę już spokojnie rozmyślać nad Ukrzyżowanym, jak nie wżywając się w Jego Boskie Rany. Ach, jak dobrze jest z Tobą współcierpieć, tylko nie stale, bo gorączka mnie strawi z Twojej miłości względem mej duszy grzesznej. Jezu, przebacz mi moje grzechy, obiecuję poprawę.
Jak widać, cierpiała ogromnie, szczególnie kiedy wskutek osłabienia musiała leżeć w łóżku i dlatego nie mogła przystąpić do Komunii Świętej ani na Boże Narodzenie 1933 roku, ani kilka miesięcy później na Wielkanoc. Paradoksalnie jednak w tej udręce z powodu braku Jezusa Eucharystycznego czuła z Nim ogromną bliskość. Już nie buntowała się tak mocno jak poprzednio, lecz starała się w tej sytuacji dostrzec palec Boży. Wiedziała, że jeśli Jezus na to pozwala, to z pewnością jest w tym jakiś ukryty sens, którego jeszcze nie potrafiła pojąć. W tej udręce łaknienia i pragnienia Eucharystii starała się nasycać rozpamiętywaniem słów Jezusa i wsłuchiwać się w Jego głos rozbrzmiewający w jej duszy.
Zjednoczenie w Męce Jezusa
Jezus stopniowo wprowadzał Wandę w życie duchowe. Świadectwem tego był między innymi fakt, że Chrystusowe rany najpierw odnawiały się w nocy z każdego pierwszego czwartku na piątek, a potem już coraz częściej – z wyjątkiem okresu wielkanocnego i Bożego Narodzenia:
Przed Wielkim Postem byłam uprzedzoną przez Anioła Stróża, że przyjdą cierpienia, ale trzeba ofiarowywać za kapłanów i zakony. Ja wymawiałam się, że nie zniosę i nie wytrwam, ale wówczas przychodził Najukochańszy Jezus, przytulał mnie do swego Boskiego Serca i tu już tonęłam w Nim w zapomnieniu o bólach. Nazywał mnie „pieszczotką”. Och! To były prawdziwe pieszczoty, choć trwały bardzo krótko, może godzinę jedną lub dwie, ale zdawało się krótko. Miałam trudności już w odbywaniu rozmyślań z podręcznika, bo gdy tylko zacznę i stawię się w obecności Bożej, to już i znowu podobne pieszczoty albo wyraźne słowa, które wymawiał sam Jezus do mnie. Do pracy byłam zupełnie niezdolną, bo ból mocno dokuczał…
W związku z powolnym ujawnieniem się stygmatów sytuacja będzie coraz bardziej skomplikowana i nieprzewidywalna, tym bardziej że w Wielkim Poście 1935 roku ślady męki Chrystusa na ciele Wandy dostrzegła jej opiekunka – siostra Rozalia Rodziewicz. Była godzina druga w nocy z Wielkiego Czwartku na Wielki Piątek, kiedy zakonnica zobaczyła, że Wanda jest nieprzytomna; ten stan trwał jeszcze około dwóch godzin. Siostra Rozalia widziała wtedy silnie krwawiące rany i choć kilkakrotnie przykładała opatrunki, momentalnie przesiąkały one krwią. Ponieważ ten stan powtórzył się blisko miesiąc później, siostry postanowiły przygotować Wandzie ubranie na wypadek śmierci.
Każde stygmaty są tajemnicą. W przypadku siostry Wandy charakterystyczne było to tak jak już wspomnieliśmy, że krwawienia przybierały na sile w pierwsze czwartki miesiąca, w Wielkim Poście oraz w tak zwane suche dni – środę, piątek i sobotę – praktykowane w Kościele katolickim na początku każdej pory roku. Czyż to nie zadziwiające, że nawet stygmaty „wpisały się” w prawo Kościoła katolickiego?
W tym czasie również siostra Wanda odkrywała, jak wielki ból sprawiają Jezusowi kapłani żyjący w grzechu i w takim stanie sprawujący Mszę Świętą. Na ten temat mówił między innymi prorok Izajasz, który napominał sługi Pańskie, że choć składają ofiary i zanoszą modlitwy, to jednak ich ręce ociekają krwią (por. Iz 1, 10–20). W podobnym duchu pisała
siostra Wanda: Raz na modlitwie czułam, że Jezusowi chodzi specjalnie o duszę nieskalanych kapłanów. Wywnioskowałam to stąd, że najmniejsze zło, jakie ma miejsce w duszy świeckiej, nie może być w duszy kapłana. Chce zmyć własną krwią. I tak, jeżeli tylko kapłan zgrzeszył przeciw przykazaniom lub stanowi kapłańskiemu, to Jezus w czasie Mszy św. jest w krwawych liturgicznych szatach (pisząc to, ogarnia mnie trwoga, aby głupstwa nie napisać – Jezu, później).
WIĘCEJ W KSIĄŻCE „UKRYTA W RANIE SERCA JEZUSA”
Walki duchowe o zagubione dusze
Siostra Wanda do końca musiała walczyć na swoim „duchowym Westerplatte”, przełamywać
swój opór, a więc rodzaj lenistwa. Stopniowo dojrzewała w niej zgoda na cierpienie. Opowiadała o tym tak zwyczajnie, a przecież w jej duszy działy się rzeczy nieziemskie:
W mojej chorobie jest zmiana, bo z wyjątkiem dni Wielkanocy, Bożego Narodzenia i innych uroczystości Kościoła świętego życie nie jest normalne. Co każdy czwartek w nocy na piątek przechodzę całą Drogę Krzyżową od Getsemani do Golgoty. Wylew krwi wielki, ból przeogromny, prawie zupełnie pozbawiona chodzenia. Jestem głęboko przekonany, że Jezus udzielał jej tak wielkich łask, bo widział, jaką duchową walkę toczy, i to wtajemniczenie było potwierdzeniem owej bliskości z Jezusem.
Zatem siostra Wanda, przyjmując to trudne posłannictwo, uczy nas, że małymi krokami możemy przełamywać siebie, aby podejmując tę duchową pracę, do której zaprasza nas Jezus, obronić swoje „duchowe Westerplatte” i odnieść ostateczne zwycięstwo.
