Największym polskim ośrodkiem kultu św. Marii Magdaleny jest niewątpliwie Sanktuarium poświęcone tejże świętej, znajdujące się na przedmieściach Biłgoraja.

To właśnie tu w 1603 roku grupa ośmiu pastuszków, wypasających, jak mówią przekazy „lekką zimową porą” bydło, usłyszała „dwa dzwony brzmiące w gęstym lesie”.

Po tym zdarzeniu miejsce to zaczęło przyciągać wielu pielgrzymów, którzy doznawali tu wielu cudów i niezwykłych łask. Wśród nich znajdował się również kanclerz i hetman wielki koronny Jan Zamoyski, który już w 1604 roku w dowód wdzięczności za doświadczone tu za wstawiennictwem św. Mari Magdaleny łaski postanowił ufundować świątynię na dzisiejszym terenie sanktuaryjnym.

W 1615 roku św. Maria Magdalena postanowiła postawić jeszcze silniejszy akcent swojej obecności w biłgorajskiej okolicy i objawiła się pewnemu bartnikowi. Mężczyzna ten usłyszał wówczas głos, że właśnie w tym miejscu Bóg pragnie odbierać chwałę od ludzi, a św. Maria Magdalena należną jej cześć.

W 1639 roku przyniesione na to miejsce modlitwy i ofiarowane przemożnemu wstawiennictwu św. Marii Magdaleny pięciotygodniowe „dziecię uduszone” w niewytłumaczalny i cudowny sposób „do życia powróciło”.

Dla wiernych cud ten był niezaprzeczalnym potwierdzeniem, że „Bóg to miejsce dla czci Magdaleny” wybrał.

W biłgorajskiej okolicy za wstawiennictwem apostołki apostołów wydarzały się kolejne spektakularne cuda uzdrowień. W 1639 roku niewidomy odzyskał wzrok, w 1646 chroma kobieta powróciła do pełnej sprawności,  w roku 1651 „konający od śmierci uwolniony był”, a w 1653 roku „dziecię umarłe” zostało w tym miejscu za wstawiennictwem św. Marii Magdaleny „wskrzeszone”.

Jak przekonuje bowiem osiemnastowieczny napis w biłgorajskiej kapliczce objawień św. Marii Magdaleny Bóg „możny jest w cuda, gdy kto przez Magdalenę do Niego się uda”.