Wraz z ruchem mesjanistycznych Żydów pojawia się w czasach współczesnych ponownie żydowskie pojęcie ekklesia. W swojej historii kościół chrześcijański nie dopuszczał na ogół żadnych specyficznie żydowskich komponentów, które umożliwiłyby Żydom wierzącym w Jezusa zachowanie swej żydowskiej tożsamości. Z tego powodu mesjanistyczni Żydzi widzą swój ruch jako „powstanie ze śmierci do życia”, jak wyrażają to słowa Listu do Rzymian (11, 15), które opisują ponowne przyjęcie narodu Żydowskiego przez Boga. Inicjatywa Toward Jerusalem Council II (TJCII) jest bezpośrednim skutkiem powstania współczesnego ruchu mesjanistyczno-żydowskiego, ponieważ celem TJCII jest pojednanie Żydów i Nie-Żydów w jednym Ciele Chrystusa-Mesjasza. Oznacza to, że ta koncepcja wymaga pełnego wzajemnego uznania i akceptacji ze strony wierzących pochodzenia Żydowskiego i nieżydowskiego, zarówno na płaszczyźnie osobistej jak i wspólnotowej. Kościoły i wspólnoty chrześcijańskie mogą jednak tylko wtedy uznać pełnoprawny status Żydów wierzących w Jezusa, gdy zapoznają się bliżej z ruchem mesjanistycznym i nawiążą pozytywne relacje z mesjanistycznymi wspólnotami i ugrupowaniami. Dlatego podstawowym zadaniem inicjatywy TJCII jest zapoznanie świata chrześcijańskiego z ruchem Żydów mesjanistycznych.

Kim są Żydzi mesjanistyczni? Co ich w szczególny sposób charakteryzuje? Jakie są ich początki? W co wierzą i jak praktykują swoją wiarę?

Kim są Żydzi mesjanistyczni?

Do właściwego Żydowskiego ruchu mesjanistycznego zaliczają się ci Żydzi, którzy uwierzyli w Jezusa z Nazaretu - nazywając go po prostu „Jeszua” – jako Mesjasza Izraela, Syna Bożego i Zbawiciela świata, którzy żyją tą wiarą w sposób specyficzny dla Żydowi odrzucają asymilację z pozażydowskim chrześcijaństwem. Oznacza to, że mesjanistyczni Żydzi podważają dotychczasowe, zgodne stanowisko chrześcijan i Żydów, że Żydzi po przyjęciu wiary w Jezusa przestają być  Żydami, a stają się chrześcijanami.

Żądają dla siebie tego samego statusu w Ciele Chrystusa, którym cieszyło się pierwsze pokolenie Żydów wierzących w Jezusa, którzy wyrażali swoją wiarę konkretnie jako Żydzi i których wiara w Jeszuę nie pomniejszała w ogóle ich statusu bycia częścią ludu wybranego ani też mu nie zaprzeczała. W miarę rozwoju ruchu mesjanistycznego wielu Żydów, którzy wierzą w Jezusa ale nadal należą do kościołów i wspólnot chrześcijańskich (protestanckich), przyjmuje określenie „mesjanistyczni”. Dotyczy to wielu, którzy przyłączyli się do organizacji „Jews for Jesus”, która w szczególny sposób skupiła się na ewangelizacji Żydów. Jednak określenie „mesjanistyczni Żydzi”, względnie „mesjanistyczno-żydowski” powstało ze względu na specyficznie żydowskie formy wyrażania wiary w Jeszuę,  w przeciwieństwie do nazwy „hebrajscy chrześcijanie”, używanej wobec wierzących Żydów w obrębie różnych denominacji chrześcijańskich.

Ściśle biorąc ruch mesjanistycznych Żydów wiąże się więc z tworzeniem żydowskich gmin mesjanistycznych. Chociaż niektóre z nich należą do denominacji protestanckich lub są z nimi stowarzyszone, dla mesjanistycznych Żydów jest bardzo ważna wolność od kontroli ze strony nieżydowskich gmin względnie Kościołów. Na ogól widzą oni związek między wydarzeniami z roku 1967, gdy Jerozolima znalazła się ponownie pod kontrolą Izraela, i duchową autonomią ruchu mesjanistycznego, który jako ruch zaczął się od tego czasu rozprzestrzeniać. Gminy mesjanistycznych Żydów starają się głosić wiarę w Jeszuę jako Mesjasza, wyrażając ją w kategoriach żydowskich i praktykując w formach nabożeństw i życia wspólnotowego, określonych przez Pisma żydowskie. Zazwyczaj obejmują one cotygodniowe nabożeństwo w żydowski szabat – w piątek wieczorem lub w sobotę w ciągu dnia – jak również obchodzenie opisanych w Biblii świąt żydowskich. Reprezentują stanowisko, że święta żydowskie znalazły spełnienie w Jezusie, i często akcentują ich znaczenie eschatologiczne.

Żydzi  mesjanistyczni uznają zarówno Nowy Testament jako Pismo kanoniczne jak też Stary Testament, TANACH. Jednak w przeciwieństwie do nieżydowskich chrześcijan wychodzą od faktu wybrania Izraela jako Ludu Przymierza, a następnie przedstawiają Jeszuę jako Mesjasza-Zbawiciela, który spełnił i nadal będzie spełniał wszystkie obietnice zawarte w TANACH. Żydzi mesjanistyczni wolą na ogół ujmować  swoją wiarę w Jeszuę w kategoriach Nowego Testamentu, nazywając Go Mesjaszem, Synem Bożym, Zbawicielem, niż w późniejszej terminologii soborów kościelnych. Podczas gdy prawie wszyscy z nich wierzą w Jednego Boga – Ojca, Syna i Ducha Świętego – nie przyjmują jednak z łatwością wyznań wiary sformułowanych na pierwszych soborach kościelnych, które odrzucają przyznanie Żydom wierzącym w Jeszuę, zwanym wtedy Nazarejczykami, jakiegokolwiek miejsca w Kościele.

Wszyscy Żydzi mesjanistyczni wierzą, że w ich ruchu tkwią początki „zebrania się w „całości Żydów” (Rz 11, 12), ich „powstania ze śmierci do życia”(Rz 11, 15). W tym „zmartwychwstaniu” widzą znak, że „czasy pogan” zmierzają ku swemu spełnieniu(Łk 21, 24; por. Rz 11, 25) i że jest przygotowywana droga na przyjęcie Pana.

Żydzi mesjanistyczni uważają utworzenie państwa Izrael w roku 1948 za spełnienie starotestamentowego proroctwa o powrocie narodu żydowskiego do ziemi izraelskiej. Podkreślają jednak profetyczne związki, jakie pojawiają się na przykład u Ezechiela (36-37), między powrotem narodu do swojego kraju, zesłaniem Ducha i ich nawróceniem się do Boga poprzez ponowne narodzenie i duchową przemianę.  Ziemia izraelska i miasto Jeruzalem mają dla wszystkich Żydów mesjanistycznych takie samo znaczenie jak dla całego narodu żydowskiego. Nie jest natomiast czymś zaskakującym, że znaczenie Izraela i Jerozolimy jest mocniej podkreślane w ruchu mesjanistycznym działającym na terenie Izraela niż w diasporze .

Ruch Żydów mesjanistycznych w czasach współczesnych

 Dla właściwej prezentacji ruchu mesjanistycznych Żydów najodpowiedniejszym wydaje się stwierdzenie, że wywodzi się on z dwóch ośrodków – jednego w USA a drugiego w Izraelu. Impuls do utworzenia ruchu międzynarodowego wyszedł niemal wyłącznie z USA, gdzie istnieje więcej gmin mesjanistycznych, dysponujących o wiele większymi środkami finansowymi. Jednakże centralna pozycja Izraela i Jerozolimy w religii żydowskiej wyznacza szczególną rolę ruchowi mesjanistycznemu w ziemi izraelskiej, gdzie ruch ten został nazwany „mesjanistycznym”, zanim to określenie przyjęto w diasporze.

Jerozolima jest „miastem wielkiego Króla” (Ps 48, 3; Mt 5, 35). Dla Żydów mesjanistycznych Jerozolima stanowi centrum ich nadziei eschatologicznej i ich wizji odnowy, zarówno dla Izraela jak i dla Kościoła. Jeden z przywódców izraelskich, dr Gershon Nerel, ujął trafnie potencjalne znaczenie ruchu mesjanistycznego w Izraelu, mówiąc: „Szczególnie w Eretz-Izraelu, w kraju izraelskim, ruch Jeszuy ma pełną możliwość ożywienia i ukształtowania na nowo opisanego w Nowym Testamencie kahału, zarówno w obrębie większości żydowskiej jak i w życiu codziennym.” Punktami odniesienia dla procesów zachodzących w diasporze są Izrael i Jerozolima, niezależnie od wielkości ruchu w Izraelu i tempa jego rozwoju. W rzeczywistości po napływie imigrantów z byłego Związku Radzieckiego w latach dziewięćdziesiątych XX wieku ruch się dosłownie potroił i liczy obecnie około stu gmin (kahałów). Charakterystyczna dla ruchu w Izraelu jest jego róĪnorodność odzwierciedlająca różne kraje pochodzenia i różne grupy językowe (hebrajską, angielską, rosyjską, amharska) jego członków, którzy częściowo jeszcze przed przybyciem do Izraela byli Żydami mesjanistycznymi a częściowo już na miejscu doszli do wiary w Jeszuę.

[koniec_strony]

W Stanach Zjednoczonych istnieje obecnie około trzystu gmin mesjanistycznych, których czáonkowie przynajmniej w połowie nie są Żydami, a co najmniej trzecia część tych gmin liczy najwyżej trzydziestu wierzących. Większość gmin deklaruje przynależność do jednej z dwóch ważniejszych organizacji Żydów mesjanistycznych: do International Alliance Messianic Congregations and Synagoges (IAMCS0), założonej w roku 1984 przez Messianic Jewish Alliance of America (MJAA), działającej do roku 1975 jako Hebrew Christian Alliance of America (HCAA), lub do utworzonej w roku 1979 Union of Messianic Jewish Congregations (UMJC). Ruch mesjanistyczny rozwija się najszybciej w niektórych krajach byłego Związku Radzieckiego, takich jak Rosja, Ukraina, Mołdawia i Białoruś. Ruch Żydów mesjanistycznych istnieje w Anglii, Francji, Belgii i Holandii, chociaż nie jest tam zbyt silny liczebnie. W ostatnich latach obiecująco zapowiadają się początki ruchu mesjanistycznego w Ameryce Łacińskiej, zwłaszcza w Brazylii, Argentynie i Meksyku.

 Współczesny ruch Żydów mesjanistycznych można we właściwy sposób zrozumieć tylko na tle wieloletnich przemian w postawie chrześcijan wobec narodu żydowskiego i przy uwzględnieniu kilku czynników z ostatnich czasów, które przyczyniły się do powstania obecnego ruchu.

Doktryna Żydów mesjanistycznych

Jak Żydzi mesjanistyczni rozumieją te nauki, które uchodzą za ogólnie obowiązujące potwierdzenie klasycznej doktryny chrześcijańskiej? Dla prawie wszystkich Żydów mesjanistycznych Biblia – zarówno Pisma hebrajskie jak i Pisma Nowego Przymierza – ma wyjątkowy, kanoniczny i autorytatywny charakter. Prawie wszyscy zgodziliby się z twierdzeniem, że nauka biblijna w całym swym kontekście jest autorytatywna dla Żydów mesjanistycznych. Chociaż większość ugrupowań mesjanistycznych w Ameryce Północnej, wiele w Europie Wschodniej i jedna ich część w Izraelu mają ustaloną doktrynę i zasady wiary, większość z tych, które nimi nie dysponują, zaakceptowałaby ich treść. Niektóre z tych zasad wiary są warte omówienia, ponieważ mają szczególny wymiar w żydowskim kontekście.

Najbardziej godna uwagi jest nauka o Trójcy Świętej. Klasyczny, ortodoksyjny judaizm średniowieczny określał pojęcie szituf, według którego Bóg jest wielością osób, ale w pełnej, niepowtarzalnej jedności, lub Istotą złożoną z kilku istot, jako bałwochwalstwo dla Żydów, ale możliwe do przyjęcia dla chrześcijan. Żydzi mesjanistyczni przeważnie nie lubią mówić o „Trójcy”, lecz o „trójjedynej naturze Boga”. Chociaż chrześcijanom może się to wydawać tylko subtelną różnicą, jednak Żydom mesjanistycznym daje możliwość podkreślenia swej jedności z całą wspólnotą żydowską, bez sprawiania wrażenia, że wyznają tryteizm lub wiarę w trzech różnych bogów.

 Przy zastosowaniu określenia „trójjedyna natura Boga” istnieje – mimo unikania terminologii greckiej soboru nicejskiego – u przeważającej większości wierzących we wszystkich krajach zgodność odnośnie poglądu, że odrębne osobowości łączą się w jednym Bogu. Żydzi wolą po prostu cytować Biblię i pozwalać jej wypowiadać się na ten temat.

Ważna jest też kwestia sakramentów. Większość Żydów mesjanistycznych dokonuje chrztu wierzących przez zanurzenie i nie praktykuje chrztu dzieci. W takim podejściu widzą większą zgodność ze zwyczajami żydowskimi. Chłopcy wchodzą poprzez obrzezanie w przymierze Abrahama, podczas gdy dziewczętom jest udzielane błogosławieństwo. Z tego powodu chrzest jest zastrzeżony tylko dla tych, którzy świadomie uwierzyli. W kręgach mesjanistyczno-żydowskich chrztowi przez zanurzenie przypisywana jest zazwyczaj wartość sakramentalna, jakiej nie ma dla wielu członków wolnych kościołów. W tak rozumianym chrzcie przez zanurzenie dokonuje się prawdziwe dzieło łaski, które wprowadza zbawcze dzieło Jeszuy na Krzyżu i jego zmartwychwstanie w życie danej osoby. Wychodzi się z założenia, że chrzczony człowiek doświadcza w akcie chrztu rzeczywistości, która trwale oddziałuje na resztę jego życia. Poza tym przez sprawowanie Wieczerzy Pańskiej, czyli społeczności chleba i wina uczty sederowej Mesjasza, dostępujemy prawdziwie udziału w owocach Jego śmierci, która odnawia Jego życie w nas.

Większość liderów mesjanistyczno-żydowskich wierzy w realną moc, działającą w Wieczerzy Pańskiej, mimo że w różny sposób tłumaczą, jak i dlaczego tak się dzieje. W większości gmin Żydów mesjanistycznych na całym świecie sprawuje się raz w miesiącu Wieczerzę Pańską, ale znacząca mniejszość czyni to co tydzień. Niektóre sprawują ją w czasie szabatu po pełni Księżyca. Niewielka liczba gmin ogranicza się wyłącznie do okresu Paschy. Znaczenie Wieczerzy Pańskiej jest bezsprzecznie zakorzenione w świecie Paschy, ponieważ ono tworzyło jej pierwotny kontekst. Kwestia innych sakramentów nie jest często poruszana. Można jednak odnieść wrażenie, że w wielu gminach Żydów mesjanistycznych inne praktyki religijne są traktowane jak sakramenty. Prawie wszyscy Żydzi mesjanistyczni zawierają małżeństwa pod baldachimem weselnym, chupa, na którym znajduje się szal modlitewny. Wypowiadane jest błogosławieństwo nad czerwonym winem, a państwo młodzi przypieczętowują nim formuły zaślubin.

Cdn

Mm

Źródło: Przebudzenie_mesjanistyczne.pdf