Aby poprawić dokładność diagnozy i leczenia, prof. Francesco Rubino z King's College London wraz z zespołem zaproponował nową definicję otyłości, dzieląc ją na dwa typy: otyłość przedkliniczną i kliniczną. Otyłość kliniczna charakteryzuje się obecnością objawów wpływających na zdrowie, takich jak trudności z oddychaniem, problemy sercowe czy ograniczenia w codziennych czynnościach. Z kolei otyłość przedkliniczna to stan, w którym nadmiar tkanki tłuszczowej nie powoduje jeszcze objawów, ale zwiększa ryzyko ich wystąpienia w przyszłości.
Nowa definicja sugeruje, że oprócz obliczania BMI, lekarze powinni mierzyć poziom tkanki tłuszczowej za pomocą pomiaru obwodu talii lub badań obrazowych oraz oceniać funkcje narządów poprzez badania krwi, zwłaszcza w kontekście zdrowia wątroby. Takie kompleksowe podejście pozwoli na dokładniejszą ocenę stanu zdrowia pacjenta i dostosowanie odpowiednich metod leczenia.
Wprowadzenie tej nowej klasyfikacji może również pomóc w redukcji stygmatyzacji związanej z otyłością, ukazując ją jako chorobę wynikającą nie tylko z wyborów stylu życia, ale także z czynników genetycznych i środowiskowych. Dzięki temu pacjenci mogliby otrzymywać bardziej spersonalizowane i skuteczne porady oraz terapie, co sprzyjałoby lepszemu zarządzaniu tą chorobą.
Nowa definicja otyłości została już zatwierdzona przez 76 organizacji ochrony zdrowia na całym świecie, co podkreśla jej potencjał w poprawie opieki nad pacjentami z otyłością.
